Martin Seligman (1942-)

Wybitny psycholog, pedagog i popularyzator nauki. Urodził się i wychował w Nowym Jorku, natomiast wykształcenie zdobywał na uniwersytetach Princton i Pennsylvania. W latach sześćdziesiątych przeprowadził serię przełomowych badań, które zaowocowały powstaniem teorii wyuczonej bezradności. Odkrył on mianowicie, że psy rażone prądem elektrycznym bez możliwości uniknięcia kolejnych wstrząsów po pewnym czasie zachowywały się biernie również w sytuacji, gdy taka możliwość się pojawiała. Seligman skojarzył to zachowanie z postępowaniem ludzi chorych na depresję, którzy także często nie próbują zmieniać niekorzystnych dla siebie cech otoczenia, mimo że byliby w stanie to uczynić.

W późniejszych latach Seligman, zniechęcony dosyć negatywistycznym obrazem człowieka, jaki kreowały ówczesne szkoły psychologiczne, zapoczątkował wraz z Christopherem Petersonem reformatorski w swych założeniach nurt zwany psychologią pozytywną. Jego główne założenia opierają się na wyróżnionych przez Seligmana cnót i odpowiadających im siłach charakteru. Cnoty te (mądrość, odwaga, człowieczeństwo, sprawiedliwość, powściągliwość i transcendencja) zostały wyodrębnione w trakcie zakrojonych na szeroką skalę badań międzykulturowych, mają więc one w dużej mierze uniwersalnych charakter. Każda z nich dzieli się jeszcze na pomniejsze cnoty (np. powściągliwość składa się ze skromności, rozwagi, samokontroli i umiejętności przebaczania), lecz całość nie tworzy żadnej hierarchii – wszystkie więc cnoty są w pewnym sensie równoważne. Ogromne zainteresowanie programem Seligmana skłoniło go do otwarcia na Uniwersytecie Pensylwańskim specjalnego kierunku szkolącego przyszłych trenerów psychologii pozytywnej.